Een verhaal van verbonden zijn 

Soms, als ik in alle rust aanwezig ben in mijn tuin, begint de wereld zich op een andere manier te tonen. Niet luider, niet sneller — maar juist trager, stiller… en voller.

Gisteren was zo’n avond. De bloesems van mijn fruitbomen stonden vol open, als kleine bekertjes van licht. Er kwam een stroom van dankbaarheid in me op, zomaar, uit het niets — of misschien juist uit alles. De avond viel zachtjes over de tuin, en de kleuren vervaagden naar zilver.

Ik stond bij de beuk, de Fagus sylvatica, en voelde een vertrouwd soort aanwezigheid. Alsof ik niet alleen was. Soms zie ik daar kleine draakjes, spelend in het zachte donkergroen of rode blad. Misschien zie jij ze niet — of nog niet — maar voor mij zijn ze heel echt. We voerden een soort gesprek, de boom, de draakjes en ik, zonder woorden, maar met een diepe ondertoon van herkenning.

En terwijl ik opkeek, begon de lucht te dansen.

Negen vleermuizen draaiden in een wervelwind boven mij. Niet zomaar vliegen — echt dansen. Ronde cirkels, speelse spiralen, een ritueel misschien? Ik weet het niet. Maar het voelde alsof de natuur zelf zong. Alsof ik even door de sluiers heen mocht kijken, in een wereld die altijd daar is — als je zacht genoeg kijkt.

Ik zie soms ook kleine lichtbolletjes in de lucht, zwevend, glinsterend. Lang dacht ik dat iedereen dat zag. Nu weet ik dat ze verschijnen als ik helemaal afgestemd ben — op mezelf, op de aarde, op het leven dat in alles stroomt.

Misschien herken jij ook iets in deze verhalen. Misschien voel je het soms: dat je meer bent dan je hoofd. Dat de natuur iets terug zegt als jij begint te luisteren.

We hoeven er geen etiket op te plakken. We hoeven het niet te verklaren. Alleen te herinneren.

Dat jij ook een deel bent van het grote web.
Dat bomen luisteren.
Dat dankbaarheid deuren opent.
En dat vleermuizen soms dansen voor wie écht kijkt.